جمعه است. معمولا جمعه ها همه خوشحالن. اين هفته کلی کار کردم. صبح ها هر روز ورزش کردم. سه روز رو طبق برنامه دويدم. سه شنبه ، واليبال عالی بود. غذا خوب خوردم. هر روز صبحانه شيک ميوه ام رو درست کردم . نسترن از ونکور اومده که ديشب با اون بودم. امشب با بابام ميرم آمريکا و نياگارا و فردا شب بر می گرديم. يکشنبه قراره با نسترن برم کروز. کلی از کارای عقب مونده شرکتم رو کردم. خونمو تميز و مرتب کردم. تمام کرديت کارهامو پرداخت کردم. با دوستام معاشرت کردم. سام و طلايه برگشتن. تیم دويدن شرکتمون رو روبراه کردم و براشون تی شرت سفارش دادم. ولی نمی دونم چرا خوشحال نيستم. انگار يه چيزی کمه. نمی دونم چيه ولی انگار یه چيزی روی دلم سنگينی می کنه. ديشب نسترن می گفت چقدر سرد شدی. انگار دور خودم يک ديوار کشيدم و نمی خوام به کسايی که دوسشون دارم نشون بدم که برام مهمن. یه جور احساس ترس از ضربه خوردن از هر کسی که دوسش داری يا بهش وابسته هستی. هر کسی که ميخواد بهم نزديک بشه رو پس می زنم. از همه ايراد می گيرم. کلا آدم گهی شدم.