مرمرو

نوشته‌های مرجان عالمی، عاشق بی‌قرار تورنتو

Monday, June 05, 2006

Life is gooood

در آخرين لحظه ای که فکر می کنی هيچ اميدی نيست ، هميشه يک چيزی می شه که اميدوارت می کنه . يه چيزی که وقتی بيدار می شی لبخند رو لبات مياره. يه خاطره ای از قديما، يه چيزی که زندگی رو هيجان انگيز می کنه. يک اميدی که شايد به هيچ جا نرسه ولی همون که نمی دونی به جايی می رسه يا نه بهترش می کنه. ديشب کنسرت گوگوش بود و کلی خاطره با آهنگاش زنده شد. کلی خاطره از آهنگاش و از کنسرت اولی که رفتم. زندگی هميشه من رو در بدترين شرايط ممکن اميدوارترين آدم می کنه!

4 Comments:

  • At 12:43 AM, Blogger The Tough Guy said…

    It's unerstandable that someone in a situation like yours gets moody: Sometimes very positive and optimist; at times cranky, pessimist and gloomy. It even happens to me occasionally as well as many other people I know. There's only one thing in common: loneliness. Not a freind is ever able to fill out the vacancy of a mate or family member. Not even the closest.

     
  • At 7:11 AM, Anonymous Anonymous said…

    marjane azizam fekr nakonam az didane yek dooste ghadimi (shahrzad rahimizadeh) dar toronto badet biad,delam barat tang shode binahayat,my e.mail aryana1998@yahoo.com,montazeretam telephonam ro too orkut barat mizaram

     
  • At 11:43 AM, Anonymous Anonymous said…

    Are...ama,,Age hamoon khatereh ... age hamoon khatere amooneto bebore chi?

     
  • At 7:25 AM, Anonymous Anonymous said…

    marjane azizam
    DONYA BE RAHE KHODESH EDAME MIDE
    CHE NAOMID BASHIM CHE OMIDVAR
    PAS CHE BEHTAR KE OMIDVARANE BE JANGE MOSHKELAT BERIM
    KHIELI GOLI
    PARDIS

     

Post a Comment

<< Home