اوکات

اين اورکات هم عجب چيزيه. وقتی می رم و ليست دوستامو می بينم يک حالی می شم. سالهاست که خيلی هاشونو نديدم ولی می دونم که حداقل هستن که با يه ايميل می شه ازشون سراغ گرفت. بعضی هاشون رو خيلی دوست دارم و وقتی عکسشونو اونجا می بينم ته دلم رو غم می گيره که چرا سالهاست ازشون بی خبرم. منم اصلا نمی تونم مرتب ايميل بدم و شايد از بی معرفتی خود من باشه که تماسمون قطع شده. همه هم شکر خدا يه گوشه دنيا هستن. يکی از دوستای قديمیمو به زور مسنجر پيدا کردم و در کمال ناباوری فهميدم که تورنتو هست برای چند روز. حالا قراره که يکشنبه برم ببينمش. واسه همينه که ياد دوستهای قديمی ام افتادم و يادم اومد که چقدر دوسشون دارم.