دوی ده کيلومتری نايکی

من برای اين دوی ده کيلومتری نايکی ثبت نام کردم و روز بيست و نهم می توی جزيره قراره که با طلايه بريم و بدوييم. بهر حال به بچه های شرکتمون هم گفتم و کلی بچه های شرکت هم ثبت نام کردن. امروز قراره با رييسم و زنش و چند تا ديگه از بچه های شرکت وقت ناهار بريم دم درياچه بدويم. توی آخر هفته ده کيلومتر روی تردميل دويدم ولی کلی استرس دارم که قراره با رييسم برم بدوم. الان ساعت ده هست و ما قراره يازده و نيم بريم. هممون قراره تی شرت های نارنجی مونو بپوشيم و بيست دقيقه بريم سمت غرب و بيست دقيقه هم برگرديم. حدود هشت کيلومتر. اين کار جديدم عاليه. يک دوست خيلی خوب پيدا کردم که باهاش می رم واليبال ساحلی. نصف شرکت هم يا از من کوچکترن يا همسن خودم هستن. رييس شرکتم خيلی باهاله. کلی چرت و پرت می گيم و می خنديم. البته سر کار هم جدی هستن. بهترين قسمت شرکتمون شيشه بزرگ نوتلا توی آشپزخونه هست که تا داره به آخر می رسه يک دونه نو مياد سر جاش! من اصلا شکمو نيستم.
بعد از ظهر: اولا که رئيسم نيومد! گفت که من دونده نيستم. بعدشم من از همه بهتر بودم. همه به هن و هن افتادن. بی خود نيست بابا دارم يک ماهه که تمرين می کنم. مثل آب خوردن پنج کيلومتر دويدم. الان همه تو شرکت يه جوری نگام می کنن انگار که من حسابی ورزشکارم نمی دونن تا همين يک ماه پيش سه دقيقه هم نمی تونستم بدوم.